Pirenejski pies górski

           Dane ogólne:          
           Długość życia: 10-12 lat
           Pies wzrost: 70-80 cm
           Pies waga: ok 60 kg
           Suka wzrost: 65-75 cm
           Suka waga: ok 45 kg





Cechy rasy:
-aktywność fizyczna: Przeciętna
-koszty utrzymania: Przeciętne
-pielęgnacja sierści: Średnia
-przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt
-dobry stróż

                                                           Opis rasy

Wygląd dorosłego osobnika pirenejskiego psa górskiego, szczególnie samca, jest imponujący jednak to nic w porównaniu z wyglądem szczenięcia – puchate, białe lub prawie białe kulki z ciemnymi oczyma i czarnymi nosami budzą niekłamany zachwyt i poruszają najgłębsze ludzkie uczucia.Prawdziwym wyzwaniem bywa okres linienia, szczególnie wiosennego. Dlatego też właściciel pirenejczyka nie może być fanatykiem czystości ponad wszystko. Musi nauczyć się żyć z tym, że jego pies pozostawia wszędzie kępki włosa. W Pirenejach hodowcy starannie zbierają wyczesane włosy, przędą je i wyrabiają z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry.
Gęsta, podwójna szata sprawia także to, że pirenejczyk w zasadzie nic sobie nie robi z surowego klimatu i zdecydowanie, zwłaszcza zimą, woli mieszkać na dworze niż w domu. Kocha zimę i śnieg, w którym uwielbia wykopywać sobie głębokie jamy lub po prostu w nim baraszkować jak małe szczenię.Bez wątpienia jedną z największych i najbardziej rzucających się w oczy zewnętrzną cechą charakteryzującą pirenejczyka jest jego niezaprzeczalna uroda – potężny, silny, majestatyczny pies o królewsko pięknej w swym wyrazie i ekspresji głowie, o spojrzeniu, które jest jedyne w swoim rodzaju. Lagrange określił to następującymi słowami „jedynie czysta rasa posiada ten czarujący, prawie niemożliwy do określenia wyraz oczu, odległy a jednocześnie pieszczotliwy, myślący i odrobinę smutny. Gdy patrzysz w te oczy siła moralna psów przenika twą duszę”.
Także podwójna, lśniąco biała szata standardowo wzbudza zachwyt. Prócz tego, że jest piękna jest także stosunkowo prosta w utrzymaniu – wystarczy regularne szczotkowanie raz na tydzień. Jednak by zajaśniała pełnym swym blaskiem od czasu do czasu niezbędna jest kąpiel i tu rodzą się dwa problemy. Po pierwsze do kąpieli musimy psa przyzwyczajać już od szczenięcia, a po drugie zdecydowanie wymaga używania kosmetyków z górnej półki, by była prawdziwą ozdobą. Egzemplarze wystawowe są praktycznie rzecz biorąc kąpane przed każdą wystawą, a wysuszenie psa tych gabarytów i o tak długiej i gęstej sierści i podszerstku, bez posiadania profesjonalnego sprzętu, to zajęcie na parę godzin.
Prawdziwym wyzwaniem bywa okres linienia, szczególnie wiosennego. Dlatego też właściciel pirenejczyka nie może być fanatykiem czystości ponad wszystko. Musi nauczyć się żyć z tym, że jego pies pozostawia wszędzie kępki włosa. W Pirenejach hodowcy starannie zbierają wyczesane włosy, przędą je i wyrabiają z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry.
Gęsta, podwójna szata sprawia także to, że pirenejczyk w zasadzie nic sobie nie robi z surowego klimatu i zdecydowanie, zwłaszcza zimą, woli mieszkać na dworze niż w domu. Kocha zimę i śnieg, w którym uwielbia wykopywać sobie głębokie jamy lub po prostu w nim baraszkować jak małe szczenię.
Ale oczywiście zewnętrzne piękno nie jest wystarczające samo w sobie, musi być uzupełnione innymi przymiotami, których patou ma całkiem sporo.
ZDROWIE
Pirenejski pies górski jest psem bardzo odpornym, a jako rasa nie jest dotknięty żadnymi schorzeniami genetycznymi. Jako pies olbrzymi i ciężki miewa jednak kłopoty związane ze swymi rozmiarami; przede wszystkim natury stawowo-kostnej. Dysplazja biodrowa występuje w tej rasie nieco rzadziej niż u innych potężnych psów, ale wystarczająco często, by brać ją pod uwagę, zarówno wybierając szczenię, jak i odchowując je: przekarmione, ciężkie szczenię ma duże szanse na kłopoty z aparatem ruchu. W młodości psa pamiętać trzeba szczególnie o odpowiedniej porcji witamin i preparatów mineralnych, ułatwiających właściwy wzrost kości a także zapewnić szczenięciu wysokogatunkową i dobrze zbilansowaną karmę, gwarantującą prawidłowy przyrost masy mięśniowej. Po zakończeniu intensywnego okresu wzrostu, który trwa mniej więcej do zakończenia pierwszego roku życia, jego potrzeby żywieniowe zmniejszają się, a często ulubionym przysmakiem, wzorem przodków, są wszelkiego rodzaju produkty mleczne. Dysplazja jako choroba genetyczna powinna także niejako „zmuszać” przyszłych właścicieli do dokładnego sprawdzenia zdrowia rodziców pod tym względem. Wprawdzie przepisy naszego kraju nie wymagają badania tej rasy pod kątem dysplazji, ale żaden odpowiedzialny hodowca tego nie zaniecha.
INTELIGENCJA I INSTYNKT OCHRONY
Wielki pirenejczyk (dosłowne tłumaczenie angielskiej nazwy Great Pyrenees) jest obdarzony także wielką inteligencją. Uczy się szybko i łatwo, a proces ten zachodzi tym prędzej, im więcej stosujemy nagród i pochwał. Jednak należy porzucić myśl o wyszkoleniu typowym dla np. owczarka niemieckiego. Patou musi widzieć sens wykonywanych przez siebie czynności.
Są bardzo czujne, ale spokojne w swej naturze, co także wynika z ich podstawowego zajęcia wykonywanego w przeszłości. Nie jest więc psem o nadmiernej aktywności ruchowej. Jednak nie należy mylić ogromnego spokoju wewnętrznego, wynikającego z pewności siebie i poczucia siły, z łagodnością czy powolnością. Pirenejczyk był i jest strażnikiem stad a nie psem typowo pasterskim. Tak jak przed wiekami znajdował sobie jakieś podwyższenie terenu by z niego obserwować pasące się owce i wypatrywać potencjalnych drapieżników, tak dziś znajduje sobie na terenie, który chroni, punkt strategiczny, skąd najlepiej widzi swoje „królestwo”. Jeden podejrzany szelest sprawia, że jeszcze przed momentem śpiący kłębek wełny zmienia się w naprawdę groźnego i gotowego do natychmiastowej interwencji psa obrończego. Bywa z reguły cięty, ale nie agresywny (wyjątek mogą stanowić tu psy wywodzące się z linii typowo pracujących) i posiada genialną zdolność odróżniania zagrożenia prawdziwego od potencjalnego. Nie atakuje na oślep dając przedtem wyraźne sygnały ostrzegawcze swym niskim, basowym głosem. Zaproszonych gości traktuje dosyć grzecznie, choć nie nadmiernie przyjaźnie i przez cały czas wizyty nie spuszcza z nich czujnego spojrzenia. Ze swoją ludzką rodziną nawiązuje bardzo bliski stosunek emocjonalny i jest jej oddany całym sercem, zawsze gotów do stanięcia w jej obronie. Jednak należy zawsze pamiętać o tym, że gdy zostanie sprowokowany do ataku lub obrony, wtedy jest bezlitosny dla przeciwników. Przystąpi do walki bez chwili wahania i bez oszczędzania się, bo jest to rasa, która nie zna uczucia strachu. Jeśli masz złe zamiary lepiej omijaj dom pirenejczyka!
Z reguły posiada także wspaniały kontakt z dziećmi, wykazując w stosunku do nich wielką łagodność i cierpliwość. I jest to cecha niejako zapisana w jego genach a nie uwarunkowana np. życiem w domu, w którym są dzieci. W Stanach Zjednoczonych psy te bardzo często wykorzystywane są w dogoterapii. Zdarza się, że niektóre suki traktują dzieci jak własne szczenięta, które próbują wychowywać i uczyć „dobrych manier”, ale nigdy nie są w stosunku do nich agresywne. Znana miłośniczka pirenejczyków – Mary W. Crane – tak określa stosunek patou i dziecka: „Jeśli dostatecznie wcześnie nauczysz swoje dzieci, by nie drażniły psa ciągnąc go za ogon, budząc ze słodkiej drzemki poprzez wskakiwanie na jego grzbiet, ciągnąc i szczypiąc jego uszy, wykradając mu jedzenie z miski – twój pirenejczyk będzie bezpieczny i przeżyje. Jednak dzieci nie są tak łatwe do wychowania jak pirenejczyki”.
Swój instynkt ochrony rozciąga często na wszelkie małe zwierzęta domowe – koty, króliki, jagnięta – żyjąc z nimi w zgodzie. Jednakże już współistnienie z drugim równie silnym i dominującym psem, może nastręczać kłopotów.

                                                                                                                                   Pati