sobota, 6 kwietnia 2013

Alaskan malamute



Dane ogólne:
Długość życia: 10-14 lat
Pies wzrost: 63,5 cm
Pies waga: 38kg
Suka wzrost: 58,5 cm
Suka waga: 34 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-aktywność fizyczna: wysoka
-pielęgnacja sierści: łatwa
-pies przyjazny dziecku
-charakter układów z właścicielem
                                                               Opis rasy
Piękne, dumne o wspaniałym futrze, efektownym wyglądzie... to najczęściej te cechy sprawiają, że wiele osób decyduje się właśnie na tę rasę. Niestety przy wyborze rasy zbyt często pomijane są
potrzeby malamutów. Nie należy zapominać, że są to psy aktywne, lubiące ruch, długie spacery, a przede wszystkim pracę. Malamut jest również zwierzęciem bardzo stadnym. Oznacza to, że jak swoje stado traktuje rodzinę w której żyje, tak więc ludzka rodzina jest dla niego również stadem.
Malamut ma skłonności do zachowań dominacyjnych. Musi więc mieć ustaloną pozycję w stadzie.
Powinien być prowadzony ręką łagodną, ale stanowczą. Wszelkie próby „wchodzenia na głowę” właścicielowi powinny być natychmiast korygowane. Tak zwany „trudny czas” malamuty przechodzą zwykle w młodym wieku najczęściej między 6 a 18 miesiącem życia. Większość psów szybko pojmuje, że w tym stadzie alfą nie będzie. Zdarzają się jednak osobniki, które na zrozumienie i zaakceptowanie swojej pozycji w rodzinie będą potrzebowały więcej czasu, a przede wszystkim naszej cierpliwości i konsekwentnego postępowania. Malamuty z natury łagodne dla człowieka mogą być dominujące w stosunku do innych psów. Będą chciały sobie je podporządkować. To cecha typowa dla rasy lecz z różnym skutkiem można próbować ją nieco skorygować. Charakter malamuta można określić jako pomieszanie lenistwa z energią. Tak samo jak biegać lubią zwyczajnie poleniuchować. Szybko przystosowują się do nowych warunków. Z natury łagodny malamut absolutnie nie nadaje się na stróża posesji. Może odstraszyć na pierwszy rzut oka co najwyżej wilczym wyglądem, lecz cóż z tego jeśli za chwilę będzie przyjaźnie machał ogonem i domagał się pieszczot. Ponieważ jest zwierzęciem stadnym nie powinien zostawać sam na długie godziny. Kiedy nikt się nim nie zajmuje malamut sam znajdzie sobie zajęcie – ogryzanie mebli, dywanów, rogów ścian... Nie jest wyjściem z sytuacji zamknięcie psa na długie godziny w kojcu, aby nie zniszczył ogródka. Będzie tam bowiem bardzo nieszczęśliwy. Odizolowany od swojego stada popadnie w depresję. Podsumowując ten piękny pies o prymitywnej północnej urodzie i niezwykle łagodnym usposobieniu potrzebuje zajęcia, towarzystwa i odpowiedniego wychowania, a na pewno stanie się niezastąpionym towarzyszem. Malamut nie jest psem dla każdego! Przede wszystkim jest dla osób z bogatą wyobraźnią. Jego pomysłowość niejednokrotnie zadziwia nawet tych, którzy od lat mają do czynienia z tą rasą. Obserwując malamuta w różnych sytuacjach prędzej czy później dojdziemy do wniosku, że jest to PIES MYŚLĄCY – rewelacyjny obserwator wyciągający wnioski, analizujący daną sytuację i z każdej z nich starający się „wyciągnąć” coś dla siebie - nowe doświadczenie.
Cierpliwość i konsekwencja to kolejne cechy, które powinien posiadać przyszły właściciel malamuta. Ponieważ malamut z natury jest bardzo uparty my musimy mieć tyle cierpliwości, aby przetrwać jego upór. Uroczy łobuz nie jeden raz wystawi naszą cierpliwość na ciężka próbę.
Przyszły właściciel malamuta będzie musiał mu wiele wybaczyć zanim nauczy psa odpowiednich manier. Aktywność – to cecha bardzo pożądana u przyszłego właściciela malamuta. Szczególnie zamiłowanie do natury, spacerów, pieszych lub rowerowych wycieczek. Malamut będzie bardzo szczęśliwy mogąc towarzyszyć człowiekowi w wypadach na łono natury. Bez przeszkód też poniesie na swoim grzbiecie zapas wody i jedzenia na wycieczkę. Z ochota będzie towarzyszył właścicielowi w porannym lub wieczornym joggingu. Na malamuta nie powinny decydować się osoby pedantyczne, lubiące ład i porządek tak w domu jak i na własnym podwórku, lubiące popołudnia i wieczory przed telewizorem, oczekujące po pracy sprawiedliwego odpoczynku. Malamut bowiem z miną niewiniątka wykopie dołek w pięknie przystrzyżonym trawniku, „przesadzi” kwiatki w wypielęgnowanym ogródku, przeskoczy przez zbyt niski płot i upoluje kurę sąsiada... jednym słowem jeśli my mu nie zapewnimy zajęcia on sam je sobie znajdzie. Nie wybiegany malamut, którym nikt się nie zajmuje potrafi być bardzo uciążliwy zarówno dla właściciela jak i dla jego sąsiadów. Jeśli więc jesteś osobą lubiącą nieskazitelny porządek nie decyduj się na malamuta, gdyż będą Cię wyprowadzały z równowagi wszędobylskie psie włosy obecne nie tylko na podłodze, ale również na ubraniu, a nawet nie wiadomo skąd w lodówce! Nawet gdy mieszkasz w domu z ogrodem zamknięcie psa do kojca niczego nie rozwiąże. Zdecydowanie odradzamy malamuta osobom mieszkającym w bloku i pracującym 8 godzin dziennie. Jeśli malamut ma mieszkać w bloku nie powinien zostawać sam na dłużej niż 5-6 godzin. Zanim zostanie sam należy zabrać go na trening, zmęczyć go, aby swojej niespożytej energii nie wyładowywał na domowych sprzętach, a wyciem nie doprowadzał do szału sąsiadów.Posiadanie malamuta jest niewątpliwie wielką przyjemnością, ale należy pamiętać, że wiążą się z tym także dodatkowe obowiązki, a nierzadko również wyrzeczenia.Malamuty uczą się szybko i chętnie. Szybko się jednak nudzą zbyt długo powtarzaną komendą podczas jednej sesji szkoleniowej, toteż lekcje powinny być krótkie (10-15 minut), ale powtarzane na początku 2-3 razy dziennie. Podczas sesji szkoleniowej zawsze należy mieć przy sobie zapas smakołyków. Pies powinien otrzymać nagrodę za dobrze wykonane polecenie. Unikać należy karania psa za źle wykonane polecenie. Skutek może być taki, że pies się zniechęci do lekcji.
W takim przypadku po prostu nie dajemy smakołyka.Przede wszystkim tylko metryka pochodzenia daje Ci gwarancje posiadania psa rasowego czyli o określonym wyglądzie, psychice i predyspozycjach. Szczenięta tzw rasopodobne bardzo często odbiegają psychiką i wyglądem. Cienkie kości, wąskie głowy, skąpe futro, drobna budowa, zachowania nietypowe dla rasy to najczęstsze różnice pomiędzy rasopodobnymi i rasowymi psami.

                                                                           Pati




Karelski pies na niedźwiedzie




Dane ogólne:
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 54-60 cm
Pies waga: ok. 25 kg
Suka wzrost: 49-55 cm
Suka waga: ok. 20 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-aktywność fizyczna: wysoka
-pielęgnacja sierści: łatwa
-przyjazny dla dzieci
-charakter układów z właścicielem

                                                                   Opis rasy

Karelski Pies na Niedźwiedzie to stara nordycka rasa pochodząca z Finlandii, a konkretnie wyhodowana w Karelii. Ten średniej wielkości czarno-biały szpic odznaczający się bardzo dużą pasją łowiecką, znakomitym węchem i wzrokiem był z dużym powodzeniem używany do polowań między innymi. na niedźwiedzie (stąd nazwa), łosie, jelenie, dziki, wilki i rysie. Z Karelczykami polowało się i poluje nadal także na ptactwo dzikie (bażanty, kaczki) oraz zwierzęta futerkowe (sobole, wiewiórki, kuny). Główne cechy charakteru tego psa to odwaga i determinacja, które to cechy nierzadko ratowały życie myśliwego przed rozjuszonym niedźwiedziem. Woda nie stanowi dla niego przeszkody, ponieważ jest znakomitym pływakiem. Duża samodzielność i niezależność wynikające ze specyfiki środowiska, w jakim kształtowała się rasa, sprawia, że Karelski Pies na Niedźwiedzie jest znakomitym towarzyszem i pomocnikiem na polowaniach, ale wymaga przewodnika doświadczonego, cierpliwego i bardzo konsekwentnego. Równocześnie musi czuć, że jest potrzebny i kochany. Jednak nigdy nie uda się go wyszkolić na ślepo posłusznego i wpatrzonego we właściciela psa. Może być doskonałym towarzyszem na długich spacerach, ale pod warunkiem, że będzie to z dala od ruchu ulicznego. Karelski Pies na Niedźwiedzie zachowuje się dominująco wobec innych psów, a zwłaszcza tych większych od siebie i nie ustępuje z drogi. Na mniejsze psy na ogół nie zwracać uwagi. W stosunku do ludzi jest przyjazny, jeżeli tylko w okresie szczenięcym miał kontakt z obcymi. Nieznajomych traktuje z pewną rezerwą i nie lubi pieszczot z ich strony. Psy tej rasy mogą być trzymane w kojcu, ale lepszy kontakt i efekty wychowawcze uzyskuje się, gdy pies na stałe przebywa z właścicielem. Do prawidłowego rozwoju wymaga swobodnego ruchu w ciągu dnia, a więc rasę tę poleca się szczególnie ludziom młodym, sprawnym i aktywnym fizycznie. Zbytnie ograniczanie swobody sprawi, że pies będzie się nudził i wyładuje swoją energię na właścicielu lub sprzętach domowych. Sierść Karelczyka jest – podobnie jak u pozostałych psów nordyckich – pozbawiona charakterystycznego zapachu psiej sierści i nie wymaga specjalnej pielęgnacji.

                                                                                                        Pati






piątek, 5 kwietnia 2013

Manchester Terrier

Dane ogólne:
Długość życia: 12-16 lat
Pies wzrost: od 40-41 cm
Pies waga: 8-10 kg
Suka wzrost: od 38 cm
Suka waga: 8-10 kg












Cechy rasy:
-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: przeciętna
-koszty utrzymania: niskie 
-pies przyjazny dziecku
-pies nadaje się do mieszkania w bloku


                                                                     
Opis rasy

Manchester terrier to stosunkowo nieduży pies o ogromnym sercu i przywiązaniu.
Niezwykle praktyczna krótka (mało liniejąca szata) w atrakcyjnym mahoniowym czarnym kolorze przydaje mu niezwykłej elegancji. Charakterystyczny bystry wzrok i zwinność od razu sygnalizują psa ,który nie jest kanapowcem. Każda ras została stworzona z konkretnych pobudek i w związku z tym ma określone cechy zarówno budowy jak i charakteru. Nie inaczej było z manchesterem. Zamierzano stworzyć psa bardzo szybkiego, nie hałaśliwego, współpracującego z właścicielem i takim jest właśnie współczesny manchester. Manchester jakiego dziś można zobaczyć ma około 40 cm w kłębie i waży w granicach 10 kilo. Suczki jak przystało na damy są z reguły delikatniejszej budowy .Jest więc to pies nieduży i lekki. Dzięki temu jest praktycznym towarzyszem w domu ,podróży i podczas wszelkich zabiegów.Ciekawostką w świecie terrierów jest szata manchestera. Sierść tego psa jest bardzo krótka (zdecydowanie krótsza od włosa np. bullterriera czy foksterriera krótkowłosego czy np. jamnika), bardzo gładko przylegająca i niezwykle błyszcząca.Kolory to intensywne czerń i znaczenia na głowie , kończynach i pod ogonem w kolorze soczystego mahoniu. Każda mahoniowa plamka ma ściśle określone miejsce na ciele dokładnie opisane w standardzie.Dzięki rodzajowi szaty pielęgnacja manchestera jest bardzo mało pracochłonna i dziecinnie łatwa. Kąpiele nie muszą być częste bowiem wystarczy przetarcie psa irchową ściereczką lub nawilżonymi chusteczkami dla dzieci.
Włos nie podlega stałemu linieniu wobec czego nie ma problemu z fruwającymi kudełkami. Jedynie raz w roku na wiosnę zaobserwowałam u moich podopiecznych kilkudniowy spadek formy szaty objawiający się gubieniem małej ilości włosów. Charakter manchester terriera to pewien rodzaj sprzeczności. Z jednej strony bowiem miły, ciepły, wesoły i bardzo lojalny członek rodziny a z drugiej nieufny , czasem wręcz niesympatyczny, nie lubiący czułości w stosunku do osób postronnych. Jest to bowiem pies niezwykle przywiązany do swojej rodziny. Obcych traktuje raczej z rezerwą i w najlepszym przypadku obojętnością. Z tej cechy charakteru należy zdawać sobie sprawę w przypadku prowadzenia domu otwartego gdzie przewija się wiele osób – tutaj manchester będzie się czuł źle.W stosunku do dzieci nie są agresywne i są bardzo opiekuńcze. Mogą być natomiast w braku pozostawienia im dzieci pod „opieką” zbyt nadgorliwe i np. nie dopuścić nikogo obcego do dziecka.
Super dogaduje się z ruchliwą młodzieżą. Aktywność psa i młodego człowieka, wspólne zabawy, szkolenie i przebywanie razem jest zarówno dla psa jak i właściciela prawdziwą przyjemnością.Manchestera polecałabym osobom - rodzinom aktywnym, dla których pies nie ma być tylko ozdobą ale członkiem rodziny. Niedrogi w utrzymaniu, wymagający minimalnej pielęgnacji, z natury zdrowy i do tego nie hałaśliwy pies jest na pewno psem atrakcyjnym.Pewnym problemem może być chęć dominacji samców na innymi psami (typowe dla większości terrierów). Mimo to potrafią razem żyć w zgodzie z innymi zwierzętami.Szkolenie i prowadzenie manchestera nie jest trudne wymaga jednak zdania sobie sprawy czego oczekujemy od psa i konsekwencji w jego edukacji.
Manchester terrier to pies doskonale sprawdzający się w agility. Rasa warta popularyzacji

                                                                Wera

Lhasa apso

Dane ogólne:
Długość życia: 12-18 lat
Pies wzrost: 25 cm wzrost     idealny
Pies waga: 5-8 kg
Suka wzrost: poniżej 25 cm
Suka waga: 5-8 kg


Cechy rasy:
-pielęgnacja sierści: średnia 
-aktywność fizyczna: niska
-koszty utrzymania: przeciętne
-nadaje się do mieszkania w bloku

 



                                                                    Opis rasy

"Lhasa apso jest rasą zniewalającą , jego historia pełna jest symboli, jest niezaprzeczalnie piękna, jego bujna osobowość jest pasjonująca. Ten mały, zdrowy pies o długiej sierści przypomina lwa i ma prawdziwe serce, składa się ze sprzeczności: jest pełen dumy i siły, czuły i energiczny, zdecydowany i do tego jest sam sobie panem. Wesoły i powściągliwy, leniwy i obojętny, umie się poświęcić, ma głos lwa i wierne przywiązanie psa. Ktokolwiek miał juz lhasa, zawsze będzie mu towarzyszyć. Ktoś kto nie miał go nigdy, z pewnością przyjmie jednego, gdy zobaczy jego magiczne spojrzenie ... " - to prawdziwa kwintesencja rasy. Lhasa apso czyli mały, długowłosy Pies z Tybetu to nieduży, ale mocny pies przyciągający spojrzenie przechodniów. Elegancki, pełen gracji o długiej szyi, dumnie noszonej głowie o pięknych, ciemnych oczach i wysoko osadzonym ogonie. W ruchu wręcz płynie. Różnorodność kolorystyczna to jego kolejny atut, od białego po czarny, również partii i tricolor. Lhasa są wspaniałymi psami o niebanalnym wyglądzie ale przede wszystkim charakterze - pełnym dumy, powagi i elegancji.Potrafią się obrazić, wielokrotnie również w grupie większych psów to one przewodzą.Nie są szczekliwe ani agresywne. Doskonale dogadują się z innymi zwierzętami. Do domowników niezwykle przywiązane, do obcych zachowują rezerwę. Cechuje je wrodzona inteligencja, jednakże nie są " psimi automatami " , potrafią mieć swoje zdanie.Lhasa jest rasa odporną i długowieczną. Łatwo się aklimatyzują. Nadają się zarówno do mieszkania w mieście, jak i na wsi gdzie z chęcią będą nam towarzyszyły w pieszych wycieczkach. Z sukcesami startują w mini zawodach.
Nie jest to rasa, którą poleca się do dzieci jako tzw "psie niańki" jak cavalier, labrador czy golden. Lhasa lubi mieć czasami "chwilkę dla siebie" a dzieci nie zawsze to rozumieją - choć psy z naszej hodowli mieszkają z dziećmi niepełnosprawnymi zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym i radzą sobie bardzo dobrze.Jeśli chodzi o zdrowie - to naprawdę zdrowa rasa. Niektóre kraje wymagają do uzyskania uprawnień hodowlanych badania oczu na PRA, ponieważ niektóre linie hodowlane są tym obarczone oraz badania rzepek. Czasami podaje się, że mogą wystąpić problemy z nerkami, jednakże notuje się to raczej u starszych psów.Co do pielęgnacji - to temat rzeka i każdy ma swoje zdanie na ten temat. Na pewno pies wystawowy wymaga zupełnie innego traktowania niż, jak w większości przypadków obcięty krótko lhasaczek - towarzysz rodziny, którego wystarczy raz na miesiąc wykąpać lub zaprowadzić do salonu i strzyc w zależności od tempa wzrostu włosa 2, 3 razy do roku. Lhasaka w długim włosie kąpiemy co 10-14 dni , nakładamy odżywkę, można zawijać w papiloty, robić gumeczki, jedni stosują różnorakie oleje, inni nie. Włos lhasa nie jest aż tak kłopotliwy i absolutnie nie wymaga codziennego czesania, jak to niektórzy myślą. Na pewno osoby, które poważnie myślą o sukcesach wystawowych powinny zaopatrzyć się w zestaw dobrych kosmetyków dla psów, kilka szczotek i odrobinę systematyczności .

                                                                                                         Wera

West higland white terrier

               
Dane ogólne:
Długość życia: 15-18 lat
Pies wzrost: 26-28 cm
Pies waga: 8-10 kg
Suka wzrost: 25-28 cm
Suka waga: 7-9 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-aktywność fizyczna: przeciętna
-pielęgnacja sierści: trudna
-nadaje się do mieszkania w bloku
-charakter układów z właścicielem
                                                                Opis rasy
Westie - dziś pewnie każdy wie, jak wygląda ten pies. A jak u nas wygląda ta rasa?..Różnie. Niestety jak każda moda, tak i moda na tę rasę przyniosła więcej złego niż dobrego.
Westie- prawdziwy west- to miły, wesoły i wrażliwy pies, choć nie wolno zapominać, że jest terrierem i niech nikogo nie zwiedzie jego wygląd. Pod wdzięczną fryzurą znajduje się prawdziwy terier- odważny, czasami zaczepny wobec innych psów ( zwłaszcza samce ) i wymagający zdecydowanego pana. Nie wolno ulegać słodyczy, którą ma w sobie każde szczenię westa. To terrier i tak trzeba go traktować. Nawet najmniejszy west powinien być pewnym siebie psem, który chętnie, jeśli tylko mu na to pozwolimy, sam ustali hierarchię w „ludzkim stadzie” i na pewno swoje miejsce zobaczy na jej szczycie. Dlatego westie będzie wspaniałym psem rodzinnym, ale tylko pod warunkiem, że zostanie prawidłowo wychowany. Od najmłodszych swoich dni musi znać zasady obowiązujące w jego stadzie, należy być konsekwentnym i stanowczym w jego wychowaniu. Pies to zrozumie. Nie wolno być gwałtownym, czy też karcić go niepotrzebnie, stanie się wtedy histerycznym i złośliwym psem. To uczuciowe i wrażliwe psy, przywiązujące się do członków całej rodziny. Jednak żle wychowane, na pewno nie będą dobrymi towarzyszami dla małych dzieci. Dobrze wychowany west jest idealnym towarzyszem dla każdego. Jeden posiłek to sucha karma. Ale tu nie wolno oszczędzać, naprawdę warto podawać karmę dobrą. Są na rynku karmy specjalnie przeznaczone dla westów choć moje jedzą jedną z amerykańskich karm dla ras małych. Do karmy dostają dodatki: jogurty oraz oliwę z oliwek. Drugi posiłek przygotowuję sama. Jest to sparzone ( lub surowe) mięso wołowe, indyk, kurczak z dodatkiem gotowanego ryżu z warzywami. Tu niestety należy zapomnieć o marchwi i burakach – zawarty karoten przebarwia włos. Do picia zawsze woda. Jako smakołyki: suszone żwacze wołowe, suszona wątroba lub płuca i wędzone uszy – ukochany gryzak moich psów. Pielęgnacja westa jest trudna. Tu zdecydowanie polecam by zdać się na dobrego fachowca. Obecnie nie jest problemem znaleźć fryzjera dla psa – groomera, ale patrząc na kwesty chodzące po ulicach, o dobrego trudno. Nie ma smutniejszego widoku niż „obcięty” west.
Psy te należy trymować. Fryzjera, który twierdzi, że westa można ostrzyc mijać należy z daleka. Świadczy to o braku fachowości. Nawet nie jest to kwestią tego, że strzyżona głowa nigdy nie będzie miała kształtu tak charakterystycznej dla tej rasy „chryzantemy”, ale głównie to, że nietrymowany włos staje się miękki, lokowaty, wciąż ulega spilśnianiu i jest zabrudzony.
Trymowany west ma włos twardy i sprężysty, nieulegający sfilcowaniu, zabrudzony po szczotkowaniu jest nadal idealnie biały a co najważniejsze- nawet przy kilku psach nie ma go na dywanach, fotelach czy.. w zupie. A także, co ma duże znaczenie trymowany prawidłowo west może być doskonałym towarzyszem nawet dla alergików.West wspaniale nadaje się do zawodów agility. Dobrze wychowany chętnie słucha poleceń i współpracuje z właścicielem. To doskonały pies miejski, intensywny spacer z zabawą 2-3 razy dziennie przez pół godziny sprawi, że będzie idealnym mieszkańcem w bloku. Mimo, że nie jest psem agresywnym i nadmiernie szczekliwym na pewno swoim głosem zaalarmuje gdy ktoś zbliży się do drzwi czy furtki posesji. Ale nie będzie na pewno bezsensownie biegać wzdłuż płotu i oszczekiwać każdego przechodnia.
                                                                                                       Pati



środa, 3 kwietnia 2013

Buldog angielski

Dane ogólne:
Długość życia: 6-13 lat
Pies wzrost: 36-40 cm
Pies waga: 25 kg
Suka wzrost: 35-38 cm
Suka waga: 23 kg








Cechy ogólne:
-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: niska
-koszty utrzymania: przeciętne

-pies przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt
-pies nadaje się do mieszkania w blo
ku 
-charakter układów z właścicielem

                                                           Opis rasy
Buldog angielski – rasa o unikalnym, ekscentrycznym wyglądzie, anegdotycznym „flegmatycznym” usposobieniu i żarliwej uczuciowości w stosunku do człowieka, wywodząca swój rodowód od rzymskich psów bojowych i psów służących do szczucia byków na arenach średniowiecznej Anglii ku uciesze zarówno monarchy jak i pospólstwa, rasa zawsze nie zbyt liczna, bo trudna w hodowli i kosztowna, a mimo to, a może właśnie dla tego ciesząca się niesłabnącym zainteresowaniem – budząc krańcowo różne opinie – nie pozostawia nikogo obojętnym. Buldog angielski – towarzysz legendarnego Johna Bulla, Winstona Churchila czy maskotka Partii Pracy w jej spotach wyborczych to psi symbol „brytyjskości”, jako jedyna spośród wszystkich ras zarejestrowanych przez Kennel Club uznana została za „narodową rasę brytyjską”. Rasa - jak trafnie pisał pod koniec XIX w. jeden ze znawców tematu - „efekt triumfu człowieka nad naturą” swoje właściwe początki bierze od uchwalenia w 1835r. w Anglii zakazu używania zwierząt, w tym psów do walk. Kiedy psom tym, które stały się praktycznie bezużyteczne zagroziło całkowicie wymarcie – grono zagorzałych miłośników, organizując się w 1875r. w pierwszy na świecie, istniejący nieprzerwanie do dziś Klub Rasy - postanowiło je uratować, za cenę diametralnej zmiany ich wyglądu i charakteru. Musiało upłynąć niemal 100 lat by ta „krwiożercza bestia” zmieniła się w dzisiejszego groteskowego „salonowca”. Współczesny Buldog Angielski to pies średniej wielkości, krótkowłosy, bardzo masywny, o silnym kośćcu i zwartym tułowiu. Charakterystyczną cechą Rasy jest graniasta stosunkowa duża w stosunku do reszty ciała – głowa, z mocno cofniętym nosem i zadartą do góry, wystającą przed szczękę - szeroką żuchwą. Skóra na głowie winna być pomarszczona, ale nie nadmiernie. Charakterystyczne są również małe, złożone w tzw. płatek róży uszy. Inną charakterystyczną cechą budowy u tej rasy jest szeroki, prosty front o odstających ukośnych łopatach i węższy, wyższy tył, co powoduje że korpus ma kształt gruszki, zaś linia grzbietu wznosi się od kłębu do zadu i wygina na wysokości lędźwi w charakterystyczny łuk. Taka budowa powoduje, że środek ciężkości zlokalizowany jest u tej rasy w przedniej części ciała, co pociąga za sobą bardzo osobliwy sposób poruszania, bez tzw. napędu z tylnych kończyn jak u większości innych ras. Akcja przednich kończyn winna być silna i równoległa. Z tyłu zaś Buldog „toczy się”, nie unosząc wysoko stóp. Ogon od urodzenia jest szczątkowy, często skręcony. Dopuszczalne umaszczenia to: wszystkie odmiany rudego, płowego, beżowego czy pręgowanego w wersji jednolitej lub w połączeniu z bielą (łaciatość), a także czysta biel. Umaszczenia wadliwe to: czarne, czarne podpalane, czekoladowe czy błękitne. Ów wzorzec Rasy pełen „sprzeczności” i graniczących często z „biologiczną” niemożliwością wymagań, stał się powodem wielu dyskusji na forum współczesnych hodowców, sędziów i miłośników, postulujących często jego reinterpretację czy wręcz rezygnację z niektórych skrajnych wymagań celem poprawienia sprawności fizycznej, zdrowia i ogólnej, szeroko pojętej jakości życia tych zwierząt, bez zatracenia jednak unikalnych cech Rasy, do których zaliczyć należy także specyficzny charakter i temperament. Atletyczny, budzący respekt wygląd zewnętrzny u tej rasy jest niejako zaprzeczeniem jej łagodnego usposobienia. Buldog angielski winie być psem opanowanym, spokojnym, odważnym, łagodnym, bardzo ufnym i oddanym, zawsze wesołym i skłonnym do zabawy, żywiołowo okazującym swoje przywiązanie i miłość do opiekunów, ale często i do innych osób z jego otoczenia, a zwłaszcza dzieci. Bywa uparty i niełatwo podaje się tresurze, bynajmniej nie ze względu na brak inteligencji. W stosunku do innych zwierząt jest raczej opiekuńczy, choć bywa, że przybiera postawę dominującą, próbując podporządkować sobie resztę „stada”. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, wiele uczucia, cierpliwości, łagodności, ale i „żelaznej” konsekwencji, a wtedy staje się uroczym i nie kłopotliwym kompanem. Źle traktowany czy nieumiejętnie prowadzony - staje się lękliwy, a bywa, że czasami nawet agresywny.
Dorosłe osobniki nie są trudne w utrzymaniu, nie wymagają szczególnej pielęgnacji, czy specjalnego żywienia, dla utrzymania zdrowia i właściwej kondycji wystarczają im regularne, krótkie i niezbyt intensywne spacery. Rasa zdecydowanie nie nadaje się dla ludzi bardzo aktywnych fizycznie, oczekujących od psa towarzyszenia podczas joggingu czy jazdy na rowerze. Buldog angielski jest bardzo wrażliwy na przegrzanie, spowodowane wysoką temperaturą otoczenia, zwłaszcza w połączeniu z wysiłkiem fizycznym i stresem. Niestety rasa ta – jak zresztą wiele innych współcześnie - obarczona jest ryzykiem wystąpienia u niektórych egzemplarzy chorób skórnych, dysfunkcji aparatu ruchu czy wad serca i dróg oddechowych. Jest to rasa amatorska i szczególnie trudna w hodowli, między innymi ze względu na powszechną konieczność stosowania sztucznej inseminacji czy zabiegu „cesarskiego cięcia” przy porodzie, jak również sporą śmiertelność wśród szczeniąt. Dorastające egzemplarze wymagają dobrze zbilansowanej, bogatej w składniki mineralne karmy i odpowiednio dawkowanego ruchu, ze względu na bardzo szybki przyrost masy mięśniowo- kostnej i ryzyko wystąpienia krzywicy czy urazów narządu ruch.
Jedno jest pewne, że Buldog angielski – rasa, którą nazywa się „a man made” (bo jak żadna inna zasługuje na miano „stworzonej” przez człowieka) jest od niego całkowicie zależna i co najbardziej w niej wzruszające, całkowicie mu oddana. Kaprys tłumów powołał ją do istnienia, determinacja grona wielbicieli uratowała od wymarcia, zapewne i dziś znajdzie grono oddanych prawdziwych miłośników, którzy pozwolą jej w dobrej formie niewzruszenie „trwać” jako symbol oddania, wytrwałości, lojalności czy odwagi - cnót - tak cenionych przez twórców Rasy, Brytyjczyków. W końcu losy tego zwierzęcia na przestrzeni historii wyrażają ideę trwania w zmienności, mimo wszelkich przeciwności. Buldog angielski, swego rodzaju kynologiczny fenomen, ze wszech miar zasługuje chyba, by człowiek, jego „stwórca", czuł się za niego szczególnie odpowiedzialny, tak by jeszcze długo mógł mu z radością, wiernie towarzyszyć.
                                                                                                     Wera

Chihuahua krótkowłosy




Dane ogólne:
Długość życia: 12-15 lat
Pies wzrost: -
Pies waga: 0,5-3 kg
Suka wzrost: -
Suka waga: 0,5-3 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-aktywność fizyczna: niska
-pielęgnacja sierści: łatwa
-Nadaje się do mieszkania w bloku
Chihuahua krótkowłosy:
Chihuahua to najmniejsza rasa świata. Nazwa rasy pochodzi od olbrzymiego meksykańskiego stanu Chihuahua, tak więc najmniejszy pies świata nosi nazwę największego stanu w Meksyku! Istnieją dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa, różniące się tylko długością sierści, w ringu wystawowym oceniane są jednak osobno. Chihuahua pomimo swoich małych rozmiarów nie jest kruchą lalka z porcelany, jest w pełni sprawnym, energicznym, pełnym życia i temperamentu psem, uwielbiającym ruch i spacery. Najmniejsze pieski świata obdarzone są wielką odwagą, co w połączeniu z poczuciem własności daje mieszankę niebezpieczną, rzecz jasna dla naszego chihuahua przy spotkaniu z większym psem. Mały chihuahua czuje się wielki, potrafi rzucić się na dużo większego czworonoga, co oczywiście może skończyć się tragicznie dla naszego chihuahua, o czym każdy właściciel chihuahua powinien pamiętać. Nie bez powodu nazywany jest psem zaczepno-obronnym. On zaczepia a potem my musimy go bronić! Chihuahua są bardzo towarzyskie, uwielbiają być w towarzystwie innych psów, mogą to być inne chihuahua, ale niekoniecznie, ważne aby były to psy zbliżonych rozmiarów. Nad posiadaniem chihuahua powinny zastanowić się rodziny z małymi dziećmi, które przez nieuwagę mogą zrobić krzywdę takiej miniaturce. Pamiętać trzeba, że chihuahua ma nie zarośnięte ciemiączko co czyni je wrażliwymi na urazy głowy. Chihuahua nie znosi samotności, nie nadaje się dla osób przebywających dużo poza domem. Pozostawiony sam na długie godziny staje się smutny, apatyczny, po prostu nieszczęśliwy. Chihuahua są prawdopodobnie potomkami świętych psów Tolteków i Azteków. Wierzono, że towarzyszyły duszom zmarłych w ich wędrówce w zaświatach, dlatego chowane były wraz ze zmarłymi. Błękitne chihuahua składano w ofierze aby zapewnić sobie przychylność bogów, rude natomiast przynosiły szczęście. To Amerykanie odkryli te pieski w Meksyku, wiadomo, że w 1888 roku sędzia amerykański Jams Watson kupił w El Paso suczkę Manzanitę. Chihuahua to silna psia osobowość w formacie kieszonkowym!
                                                                                       Pati


Basset hound


Dane ogólne:
Długość życia: 11-14 lat
Pies wzrost: 33-38 cm
Pies waga: ok. 33 kg
Suka wzrost: 33-38 cm
Suka waga: ok. 29 kg

Cechy rasy:
-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: przeciętna
-koszty utrzymania: przeciętne
-pies przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt
-charakter układów z właścicielem



Opis rasy
Basset hound jest wyjątkowo upartym indywidualistą, za łapówkę zrobi wszystko. Słuch ma wybiórczy – słyszy tylko to co chce a nie to co my chcemy. Basset ma małe chęci do przyswajania komend, owszem, może się nauczyć wszystkiego, ale tylko gdy w danym momencie ma na to ochotę. Nauką szybko się nudzi. Przy ułożeniu basset hounda jedynym sposobem jest anielska cierpliwość a przede wszystkim konsekwencja. To czego się nauczy, będzie pamiętał do końca życia, nigdy już tego nie zapomni.
Polecany dla ludzi o zrównoważonym charakterze, którzy potrafią konsekwentnie i systematycznie wprowadzać elementy wychowawcze w życiu codziennym. Nie jest polecany dla osoby która wcześniej nie miała psa.
Raczej nie wybiera jednego z rodziny, kocha wszystkich ludzi i bardzo ich towarzystwa potrzebuje. Jest bardzo przyjacielski. Przy zmianie właściciela, nawet dorosły osobnik szybko zapomni o poprzednim domu i natychmiast w nowym się zaaklimatyzuje.
Jest to pies, który uwielbia dzieci i to bardzo, potrafi być niesamowicie cierpliwy !!! Ale jest to jednak tylko pies i jak w przypadku każdej innej rasy, wszystkie zabawy z dzieckiem powinny się odbywać pod okiem rodzica.
Doskonale czuje się w stadzie. Szczęśliwszy jest gdy ma na co dzień towarzystwo drugiego psa. Basset jest skory do ucieczek - puszczony ze smyczy może uciec, ale nie dlatego, że nas nie kocha, tylko dlatego, że poczuje trop. Na ogół wraca w to samo miejsce z którego zbiegł jeśli czynniki niezależne od niego mu w tym nie przeszkodzą (kradzież psa, potrącenie przez samochód itp… )
Kradnie jedzenie. Pakuje się do łóżka. Ślini się, pluje i chrapie.
Potrafi długo załatwiać się w domu. Ma intensywny psi zapach. Ma bardzo obfite sezonowe wylinki. Osobnik agresywny jest wyłącznie wynikiem złego wychowania przez właścicieli.
Pies bardzo silny, wytrzymały fizycznie, lecz nie wolno go forsować w okresie młodzieńczym i starczym ze względu na możliwość przeciążenia jego stawów. w okresie intensywnego wzrostu wskazane jest wprost ograniczenie mu ruchu.
Pies nadaje się za równo do domu z ogrodem jak i do blokowisk, lecz lepiej czuje się na świeżym powietrzu niż przy kaloryferze. Szybko polubi podróże autem.

                                                                            Wera

wtorek, 2 kwietnia 2013

Springer spaniel angielski



Dane ogólne:
Długość życia: 9-13 lat
Pies wzrost: ok. 51 cm
Pies waga: 22-23 kg
Suka wzrost: ok. 51 cm
Suka waga: 22-23 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne 
-aktywność: fizyczna: wysoka
-pielęgnacja sierści: średnia
-nadaje się dla dziecka
-tolerancja innych zwierząt

Springer spaniel angielski:

Angielski Springer Spaniel to rasa najbardziej pierwotna i najstarsza wśród wszystkich spanieli, której obecnie używa się do szukania, płoszenia i aportowania zwierzyny. Największe i najszlachetniejsze wśród brytyjskich spanieli lądowych. Wykorzystywane w wielu dziedzinach życia - poczynając od zadań psa ściśle towarzyszącego, poprzez konkursy sprawnościowe i myślistwo, aż do pracy w Policji i Straży Granicznej. Przez wiele lat angielskie springer spaniele pozostawały w Polsce rasa zapomnianą. I choć trudno jest spekulować na ten temat, z całą pewnością można stwierdzić, iż nie pomogły im pokutujące w świadomości społeczeństwa przekonania o uciążliwym niekiedy usposobieniu ich kuzynów - angielskich cocker spanieli. Alarmujące doniesienia o występujących wśród nich przed laty przypadkach agresji przyczyniły się wkrótce do objęcia niesławą wszystkich spanieli, nie oszczędzając także angielskich springerów. Możemy jednak zaobserwować zauważalny dzisiaj wzrost zainteresowania tą niezwykłą rasą. Wszechstronność jej przedstawicieli i umiejętność dostosowania do różnorodnych funkcji sprawia, iż doceniają ją w równym stopniu myśliwi, jak i osoby poszukujące psów rodzinnych i towarzyszących. Chociaż spektakularny rozkwit rasy wciąż jeszcze z pewnością przed nami, jej przyszłość nie stoi pod znakiem zapytania. Angielskie springer spaniele, które rozpoczęły już triumfalny marsz przez polskie ringi wystawowe cieszą się coraz większym entuzjazmem ze strony obserwatorów. Typowego springera cechuje przyjazne usposobienie, chęć zadowolenia swego opiekuna, łatwość przyswajania wiedzy i posłuszeństwo. Powyższe cechy wzmagają łatwość układania, stanowiącą istotę właściwej kontroli przewodnika nad psem, szczególnie podczas pracy w polu. Na ringu wystawowym pies powinien być zrównoważony oraz spokojnie pozwolić na zbadanie przez sędziego bez oznak zdenerwowania czy nadmiernej uległości. Agresja w stosunku do ludzi lub innych psów, jako całkowicie niezgodna z charakterem psa myśliwskiego i nie do zaakceptowania.
Plusy rasy:
• wybitnie inteligentny
• posłuszny
• łagodny
• otwarty i łatwo nawiązujący kontakt z człowiekiem
• przyjazny
• radosnego usposobienia
• zwinny i wytrzymały
• niestrudzony pies myśliwski
• zrównoważony i mało pobudliwy
Minusy
• nienajlepiej sprawdza się w roli psa stróżującego
• wymaga regularnej i odpowiedniej pielęgnacji
Angielskie springer spaniele to wspaniałe, kochane i mądre psy, które - odpowiednio wychowane i ułożone - będą przez wiele lat cieszyć nasze serce jako najwierniejsi towarzysze i przyjaciele. Wymagają jednak ze strony swego ludzkiego opiekuna wiele ciepła, miłości i zainteresowania oraz poprawnej pielęgnacji, a braki w tym zakresie zaważyć mogą niestety na całym dalszym rozwoju psychicznym bądź fizycznym szczenięcia. Springer spaniel angielski, łącząc wszystkie charakterystyczne dla tej rasy cechy charakteru - łagodność, niezwykłą podatność na szkolenie, wolę współpracy z człowiekiem i chęć zadowolenia swego opiekuna (ang. "will to please"), ale jednocześnie wytrzymałość, żywiołowość i umiłowanie zabaw - wciąż zyskuje popularność jako niezrównany pies rodzinny i towarzyszący. W zamian zaś potrzebują z ich strony uwagi, zrozumienia i szacunku. Odizolowane od swej ludzkiej rodziny po prostu cierpią! Zwłaszcza w okresie szczenięcym należy im zapewnić stały kontakt zarówno z ludźmi, jak i ze zwierzętami. Umożliwia to prawidłowy przebieg procesu socjalizacji, wykształcenie pożądanych zachowań i ostateczne ukształtowanie cech psiego charakteru. Angielski springer spaniel kocha dzieci i mocno się do nich przywiązuje. Pamiętajmy bowiem, że tryskający na ogół radością i doskonałym humorem springer także potrzebuje czasami błogosławionej chwili świętego spokoju.

                                                                                                      Pati