Pudel duży

Dane ogólne:
Długość życia: 15-18 lat
Pies wzrost: 45-62 cm
Pies waga: 16-25 kg
Suka wzrost: 45-62 cm
Suka waga: 16-25 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: wysokie
-aktywność fizyczna: przeciętna
-pielęgnacja sierści: trudna
-tolerancja innych zwierząt
-nadaje się do mieszkania w bloku

Pudel duży:

Pudel to rasa łącząca w sobie inteligencje , elegancje i dostojność. Pod obfitym włosem kryje się pies harmonijnie zbudowany, umięśniony i sprężysty. Jego chód powinien być lekki i taneczny. Jest niezwykle wesoły i chętny do zabawy, a jeśli dołączymy do tego dużą łatwość uczenia się i umiejętność współpracy z człowiekiem, to mamy psa prawie idealnego.
Zaleta, ale jednocześnie wadą pudla jest jego upór. Dlatego juz małe słodkie szczeniątko powinno poznać zasady dobrego wychowania aby w przyszłości nie "weszło właścicielowi na głowę".
Niespożytą energie pudel najlepiej wyładuje w czasie długich spacerów lub aktywnej zabawy. Niech nikogo nie zmyli jego salonowa uroda, jest to również świetny stróż i obrońca wyposażony w pokaźne szczęki. Talent i zalety pudli zostały docenione w niesieniu pomocy osobom niepełnosprawnym oraz w dogoterapii. A świetny węch i rodowód psa myśliwskiego czyni go wspaniałym ratownikiem oraz psem policyjnym. Pudle to psy bardzo żywiołowe, chętnie uczące się kuglarskich sztuczek i stąd często wykorzystywane są w cyrkach, widowiskach i teatrach. Ze względu na rodzaj włosa ( podobny do ludzkiego) jest to rasa świetnie nadającą się dla alergików, gdyż nie powoduje uczuleń. Jednak pielęgnacja pudla nie należy do najłatwiejszych i dlatego decydując się na te rasę musimy wybrać czy chcemy mieć psa tzw rodzinnego czy chcemy mieć psa wystawowego. Nie ma co ukrywać, ze ta druga wersja wymaga dużych nakładów pracy , czasu oraz wielu profesjonalnych kosmetyków pielęgnacyjnych. Ale nawet pudelek "kanapowy" wymaga częstego czesania i strzyżenia, gdyż jego sierść bardzo szybko rośnie i ma tendencje do kołtunienia się. Pudel to ulubieniec salonów fryzjerskich. Oswojony z zabiegami pielęgnacyjnymi już od pierwszych tygodni swojego życia, przyjmuje je jako cos naturalnego. A czas jaki właściciel poświęca na czesanie i kąpiele wzmacnia więź miedzy nimi. Większość pudli to psy, które uwielbiają prezentować swoja urodę, są łase na pochwały. Lubią być w centrum zainteresowania. Pudel to stara francuska rasa, prawdopodobnie pochodząca od Barbeta. W XVI-wiecznych starodrukach wychwalana za umiejętności myśliwskie, zarówno na ladzie jak i w wodzie. Najchętniej były używane do polowań na zwierzynę wodna - małe kaczki -canichon, stąd francuska nazwa pudla "caniche". Kiedy salony arystokracji otworzyły swoje podwoje, rasa ta zmieniła przeznaczenie, i tak odeszły w zapomnienie ich talenty łowieckie, a stały sie one psami do towarzystwa.

                                                                                                                 Pati

Berneński pies pasterski

Dane ogólne:
Długość życia: 6-9 lat
Pies wzrost: 64-70 cm
Pies waga: 45-60 kg
Suka wzrost: 58-66 cm
Suka waga: 35-50 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: wysokie
-aktywność fizyczna: przeciętna
-pielęgnacja sierści: średnia
-przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt

Berneński pies pasterski:

Berneński Pies Pasterski jest pięknym psem, ale w żadnym wypadku nie może być kupowany z powodu jego urody jako ozdoba do ogródka. To duży pies wymagający sporych nakładów finansowych, czasu a przede wszystkim miłości i nie każda osoba tym wymaganiom sprosta. Berneńczyki były używane przed górali szwajcarskich jako psy stróżujące oraz pomagające w pracach gospodarskich, m.in. były odpowiedzialne za ciągnięcie wózków z mlekiem na targ. Berneńczyk jest przede wszystkim psem rodzinnym ogromnie przywiązanym do swojego właściciela, stąd nie nadaje się do trzymania w kojcu (a tym bardziej na łańcuchu) czy wyłącznie na zewnątrz, bez kontaktu z właścicielem. Berneńczyk musi mieć bardzo bliski kontakt ze swoją rodziną. Berneńczyk nie jest psem obrończym, ale w większości sprawdza się jako stróż, jednak odstrasza tylko swoim wyglądem, gdyż najczęściej bez problemów akceptuje wszystkich gości.
Nadaje się do rodzin z dziećmi, ale jak przy każdym psie, nie wolno zostawiać dziecka samego z Berneńczykiem. Akceptuje także wszelakie inne zwierzęta. Akceptuje także wszelakie inne zwierzęta. Berneńczyk może żyć także w bloku, o ile ma min. jeden długi spacer dziennie ( plus oczywiście kilka krótszych), który powinien trwać 1,5- 2 h. Trzeba też będzie się przyzwyczaić do silnego gubienia włosa przez naszego pupila, (przez co nie jest to w żadnym wypadku pies dla alergika). W zimie pies powinien mieć także pomieszczenie, które nie będzie ogrzewane. Nie jest psem przesadnie aktywnym, ale nawet jeżeli mieszka w domu z ogródkiem wymaga jednego długiego spaceru dziennie. Pozostawiony sam sobie w ogródku może kopać i niszczyć, a przede wszystkim będzie nieszczęśliwy. Nie jest typem sportowca, raczej nie będzie biegał przy rowerze ani towarzyszył w joggingu, preferuje spokojne, długie spacery. Nie nadaje się raczej dla osób zapracowanych, gdyż nie lubi sam zostawać w domu. Jednak dobrze wychowany Berneńczyk bez problemu zniesie 6-8h samotności spokojnie śpiąc na swoim posłaniu (o ile wcześniej zapewni mu się spacer). Pies do 18 miesiąca nie powinien być nadmiernie forsowany skokami czy bieganiem, gdyż może to zbytnio obciążyć jego stawy. Szczeniak (do około 6-7 mieś.) nie powinien też chodzić po schodach (zwłaszcza w dół).Wbrew pozorom, Berneńczyki wcale nie są najzdrowszą rasą. Między innymi, dlatego, że aktualna moda na rasę sprawiła, że rozmnaża się wszystko, nawet osobniki nie nadające się do hodowli. Nie piszę już tutaj o psach bez rodowodu, które są po rodzicach nie przebadanych, niedopuszczonych do hodowli, które nie rzadko mają poważne problemy zdrowotne i psychiczne. Z chorób wrodzonych warto napisać o dysplazji (biodrowej i łokciowej), chorobach oczu, nerek, serca. Poza tymi berneńczyki często zapadają na choroby nowotworowe (rzadko, który Berneńczyk umiera z przyczyn naturalnych). Trzeba też wziąć pod uwagę, że leczenie Berneńczyka jest dużo bardziej kosztowne niż innych mniejszych ras. Berneńczyk nie wymaga jakiejś specjalnej pielęgnacji. Wystarczy czesanie 2-3 razy w tygodniu i kąpiel w miarę potrzeby (psy w mieście bardziej się brudzą). Dużą uwagę należy zwrócić na pielęgnacje uszu, w których często rozwija się stan zapalny. Młody Berneńczyk wymaga doskonałej karmy, gdyż dobre żywienie będzie procentować w przyszłości. Najlepsza jest karma dla ras dużych czy olbrzymich z dodatkami na stawy. Oprócz tego młodemu psu należy osobno podawać odżywki na stawy, które wpłyną na prawidłowy ich rozwój. Nie należy przesadzać z ilością odzywek mineralnych i stosować je pod kontrolą weterynarza.

                                                                                                         Pati

Nowe zwierzęta :)

Dziś dodałam różne zwierzęta z,którymi możecie się bawić i karmić.Życzę miłej zabawy.

                          
                                                                                                                Wera

Dalmatyńczyk

Dane ogólne:
Długość życia: 12-13 lat
Pies wzrost: 56-62 cm
Pies waga: 27-35 kg
Suka wzrost: 54-60 cm
Suka waga: 24-29 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: wysoka
-przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt

Dalmatyńczyk:

Ze względu na swoje charakterystyczne umaszczenie (czarne bądź brązowe cętki na białym tle) dalmatyńczyk jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych ras.
Jest psem pełnym radości życia, o bardzo wesołym usposobieniu, aktywnym i energicznym. Dalmatyńczyki są inteligentne, mają doskonałą pamięć, są pojętne i chętnie się uczą, pod warunkiem, że właściciel wie, jak z nimi postępować. Wychowanie powinno opierać się wyłącznie na pozytywnych metodach, jasnych i zrozumiałych dla psa zasadach. Trzeba pamiętać, iż są to psy wykazujące silną wolę i nie należy się spodziewać, że będą automatycznie wykonywały polecenia właściciela. Duża aktywność i energia oraz własne zdanie są równoznaczne z brakiem automatyki w wykonywaniu poleceń. Konsekwencja i bodźce pozytywne w postaci smakołyków i pochwał stosowane od wieku szczenięcego prowadzą do wychowania wspaniałego towarzysza codziennego życia dla całej rodziny. Aby tak się stało dalmatyńczykowi należy zapewnić odpowiednio dużo ruchu i zajęcie, tak aby znalazł ujście dla swojej niepożytej energii i mógł wykorzystywać wrodzony spryt i inteligencję. Dalmatyńczyki są bardzo wrażliwe, potrzebują dużo miłości i uwagi. Są bardzo towarzyskie, lubią przebywać z ludźmi, dlatego nie należy ich izolować od rodziny i spotkań towarzyskich (co nie oznacza, ze nie można ich zostawić samych w domu na kilka godzin). Dalmatyńczyki nie nadają się do trzymania w kojcu (nie tylko z powodu krótkiej sierści).Dalmatyńczyki są bardzo wesołe, długo dojrzewają i nawet w wieku dorosłym mają w sobie i okazują światu „szczenięcą radość życia”. Ktoś kto szuka psa ruchliwego, aktywnego, pełnego energii i jest gotowy ofiarować mu miłość i ciepło na pewno pokocha dalmatyńczyka i pozostanie tej rasie wierny na zawsze.

                                                                                                         Pati

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Dane ogólne:
Długość życia: 9-12 lat
Pies wzrost: 62-66 cm
Pies waga: 26-35 kg
Suka wzrost: 58-63 cm
Suka waga: 22-28 kg

Cechy rasy:
-aktywność fizyczna: wysoka
-koszty utrzymania: przeciętne
-pielęgnacja sierści: łatwa
-tolerancja innych zwierząt
-przyjazny dziecku

 Wyżeł niemiecki krótkowłosy:

Jest to pies średniego wzrostu o krótkiej sierści nie wymagającej specjalnej pielęgnacji. Z reguły spokojny i zrównoważony, chociaż szczenięta oraz młodzież pozostawiona sama w domu może być nieobliczalna. Psy te mają wrodzony aport i chęć noszenia przedmiotów. Gdy są niekontrolowane chętnie zabawę kończą gryzieniem i niszczeniem, więc pozostawienie ze szczenięciem buta lub szczotki może skończyć się na sprzątaniu z nich resztek po długiej zabawie…Pocieszający jest fakt, ze wraz z wiekiem z tego wyrastają. U znanego w Polsce małżeństwa olimpijczyków Jagny Marczułajtis i Sebastiana Kolasińskiego pies ten pełnił rolę niani. Gdy ich córka płakała w wózku, wyżeł potrafił budzić śpiących rodziców, przypominając im o ich obowiązkach. Na co dzień spokojny okazywał nieufność podczas, gdy ktoś obcy zbliżał się do niemowlaka. Wyżeł to pies, który kojarzony jest z polowaniem. Choć jego rola przez wieki się zmienia, zapewne pozostaje jednym z najlepiej pracujących psów myśliwskich. Jako pies myśliwski określany jest mianem psa wszechstronnego. Wyżeł niemiecki krótkowłosy posiada doskonały węch, jakże potrzebny do jego pracy w łowisku. Przy tym jest również wytrzymały na niesprzyjające, trudne warunki środowiska, posiada dużą wydajność pracy. Fakty te zostały wykorzystane przez grupy strażacko-ratownicze również w naszym kraju. Obecnie wyżły pozytywnie zaliczają próby odszukiwania osób zaginionych pod zwałami gruzu. W województwie zachodniopomorskim młodzi właściciele psa tej rasy przeszli z nim wszelkie możliwe szkolenia i gotowi są nieść pomoc poszkodowanym. Kurzhaar okazał się wyjątkowo inteligentny i obdarzony cechami jakie w tej czynności są niezbędne. Istotną sprawą jest to, że psy tej rasy nie są obciążone chorobami dziedzicznymi. Ponieważ posiada obwisłe uszy, częściej niż u innych należy zadbać o ich czystość.

                                                                                                            Pati

Owczarek szetlandzki

Dane ogólne:
Długość życia: 12-15 lat
Pies wzrost: 34,5-39,5 cm
Pies waga: śr. 8-9,5 kg
Suka wzrost: 33-38 cm
Suka waga: śr. 7-8,5 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: niskie
-aktywność fizyczna: przeciętna
-pielęgnacja sierści: średnia
-tolerancja innych zwierząt
-przyjazny dziecku

Owczarek szetlandzki:

Owczarki szetlandzkie (sheltie) pochodzą z brytyjskich Wysp Szetlandzkich. Pilnowały one domostw i pomagały pasterzom przy pracy, można je było spotkać głównie w zagrodach tamtejszych wieśniaków. Przy panującym tam ostrym klimacie, musiały być psami mało wymagającymi, odpornymi i dobrze przystosowanymi do tamtejszych warunków. Przed zimnem chroniło je długie, obfite futro. Owczarki Szetlandzkie to psy towarzyskie, o sporym temperamencie, pełne ruchu i skłonne do zabawy. Sheltie to pies o łagodnym usposobieniu, nieufny wobec obcych, ale bardzo dobrze wyczuwający nastroje domowników i przywiązany do swojego pana.. Nie znosi jednak przemocy, krzyku i podniesionego głosu. Jeśli zapewni się mu dostateczna ilość ruchu na świeżym powietrzu, to bez problemu może być trzymany nawet w niedużych mieszkaniach. Pomimo obfitego włosa nie nadaje się do ciągłego przebywania poza domem. Psy tej rasy mają wyjątkowe predyspozycje do nauki. Uczą się szybko i chętnie, ale nie tolerują przymusu. Są bardzo inteligentne, a praca z właścicielem sprawia im wiele radości. Bardzo często uczestniczą z powodzeniem w zawodach agility, lub innych pokazach. Pewną wadą rasy jest ich „nadmierna” czujność i związana z tym hałaśliwość. Wbrew pozorom pielęgnacja psa tej rasy nie jest zbyt kłopotliwa. Ich włos jest gładki i łatwo oczyszcza się samoistnie. Częstszego doglądania wymagają jedynie okolice uszu, pachwin i tzw. portek, które należy przeczesać co kilka dni. Zbyt częste czesanie powoduje nadmierne usuwanie włosów. Czesanie szetlanda należy wykonywać szczotką włosianą, lub miękką drucianą, zawsze po uprzednim lekkim zwilżeniu włosów wodą z dodatkiem odżywki do włosów, co zapobiega łamaniu się i szarpaniu włosów. W czasie linienia, o ile nie wybieramy się na wystawę, kąpiel psa przyspieszy zrzucanie martwego włosa i skróci ten okres. Kąpiele higieniczne wykonuje się gdy zachodzi taka potrzeba, z reguły wystarczy 2 – 3 razy w roku.

                                                                                                                     Pati

Hovawart blond

Dane ogólne:
Długość życia: 10-13 lat
Pies wzrost: 63-70 cm
Pies waga: 40-45 kg
Suka wzrost: 58-65 cm
Suka waga: 32-38 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-pielęgnacja sierści: średnia
-aktywność fizyczna: przeciętna
-dobry stróż

 

Hovawart blond:

 

Nazwa rasy wywodząca się niemieckiego Hof – wachter” czyli stróż podwórza, świetnie oddaje charakter i przeznaczenie tych psów. Hovawart kocha wszystkich członków swojej rodziny, ale jest nieufny wobec obcych. O pojawieniu się intruza informuje swoim przyjemnym, donośnym głosem. Łatwo i chętnie się uczy. W naszym kraju, coraz więcej psów tej rasy uczestniczy w różnego rodzaju zawodach. Psy te świetnie tropią, a we Francji używane są nawet jako psy przewodnicy niewidomych. W okresie szczenięcym bardzo ważna jest socjalizacja. W profesjonalnych hodowlach szczenięta tej rasy mają do dyspozycji specjalne place zabaw, aby mogły na nich zdobywać różnego rodzaju doświadczenia. Osobom, których hovawart będzie pierwszym psem poleca się raczej suczkę, pies samiec wymaga doświadczenia w prowadzeniu i pewnej wiedzy teoretycznej na temat postępowania z psem. Suki są doskonałymi matkami. Porody przebiegają na ogół bez problemów, a szczenięta są troskliwie pielęgnowane przez matki. Dzięki selekcji stosowanej w hodowli, większość hovawartów cieszy się doskonałym zdrowiem, a na dysplazję stawu biodrowego cierpi niewiele z nich. Szata hovawarta posiada niewielką ilość podszerstka, co sprawia, że jej pielęgnacja jest łatwa. Przeczesanie włosów raz w tygodniu zupełnie wystarcza. Sierść hovawarta nie kołtuni się, nie posiada też intensywnego zapachu towarzyszącego innym psom dużych ras. Nawet hovawarty blond nie wymagają częstych kąpieli, gdyż nie brudzą się. Obok hovawartów o umaszczeniu blond, są jeszcze czarne podpalane i całe czarne. Brak podszerstka nie sprawia jednak, że hovawart jest psem wrażliwym na niskie temperatury. Może mieszkać na zewnątrz i pilnować naszej posesji, musi mieć jednak kontakt ze swoim panem i możliwość wyładowania energii. Hovawart na ogół nie posiada instynktu łowieckiego i toleruje inne zwierzęta w swoim otoczeniu. Kłopotliwe jednak może być trzymanie dwóch psów samców tej rasy. Decydując się na szczenię tej rasy warto je nabyć z hodowli, w której psy są wolne od dysplazji i pozytywnie zaliczyły testy psychiczne. Bardzo ryzykowne jest nabycie hovawarta bez rodowodu, gdyż jego rodzicami mogą być psy niedopuszczone do hodowli ze względu na agresję lub lękliwość. 

 

                                                                                          Pati

 

Buldog francuski

Dane ogólne
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 28-33 cm
Pies waga: 8-14 kg
Suka wzrost: 28-33 cm
Suka waga: 8-14 kg

Cechy rasy

-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: przeciętna
- koszty utrzymania: przeciętne
-pies przyjazny dziecku
-pies nadaje się do mieszkania w bloku



Opis rasy 
Buldog francuski to niezwykle uczuciowy, wrażliwy i oddany właścicielowi piesek. Jego miłość do człowieka jest ogromna, dla swojego ukochanego pana jest gotowy na bardzo wiele, pod warunkiem, że nie będzie do niczego zmuszany, a jedynie zachęcany. Jest małym, ale dość upartym psem, który nie znosi ostrego traktowania. Potrzebuje dużo, ciepła, miłości i zainteresowania ze strony człowieka. Kontakt z nami jest dla buldożka sprawą najważniejszą. Wielka miłość jaką darzy najbliższe mu osoby oraz zdecydowany i niekiedy zaborczy charakter, sprawiają, iż może stać się bardzo zazdrosny o względy swego pana – zarówno w stosunku do innych ludzi jak i zwierząt. Potrafi też całym sobą bronić ukochaną osobę choć nie zawsze jest ku temu potrzeba..:) Dlatego też przy wychowywaniu buldoga francuskiego trzeba zachować zdrowy rozsądek i choć to niekiedy bardzo trudne – kiedy patrzy na nas swymi wielkimi, zatroskanymi oczkami – nie dać sobie wejść na głowę. Jednakże, co jeszcze raz podkreślam, wszystko co pragniemy wyegzekwować od naszego buldożka musimy robić oczywiście konsekwentnie, ale tylko za pomocą pozytywnych bodźców. Buldożek ma bardzo wrażliwą psychikę, którą niesamowicie łatwo „złamać” nieodpowiednim, złym traktowaniem. Buldożek uwielbia być blisko swoich właścicieli, zarówno w dzień jak i w nocy, toteż nie należy się dziwić kiedy zajmie miejsce w naszym łóżku chrapiąc nam słodko do ucha, gdyż jak większość psów krótkonosych wydaje swoje charakterystyczne dźwięki.  Z powodu wspomnianego skróconego przewodu nosowego buldogi szybciej się męczą i należy zachować szczególną ostrożność przy wysokich temperaturach, gdyż szybko się nagrzewają, a trudniej niż inne rasy przychodzi mu wychłodzenie się. Duża część bf bardzo lubi wygrzewać się na słońcu co jednak musi odbywać się pod naszym nadzorem, gdyż nie trudno o udar cieplny.  Utrzymany w dobrej kondycji pies – bez nadwagi, do której buldożki mają skłonność, żywiony wysokiej jakości karmą, jest energiczny, skory do zabawy i ruchu – oczywiście w odpowiednich ilościach.  

                                         Wera

Szpic miniaturowy(Pomeranian)

Dane ogólne:
Długość życia: do 14 lat
Pies wzrost: 18-22 cm
Pies waga: -
Suka wzrost: 18-22 cm
Suka waga: -
Cechy rasy:-pielęgnacja sierści: trudna
-aktywność ruchowa: przeciętna
-koszty utrzymania: przeciętna
-pies nadaje się do mieszkania w bloku
-charakter układów z właścicielami 
Opis rasy

Szpic miniaturowy - Pomeranian - jest najmniejszym przedstawicielem szpiców niemieckich. Z lisią główką i oczami jak błyszczące guziki. Miniaturowy szpic jest uosobieniem energii, jest inteligentny i towarzyski o żywym temperamencie.
 Pomeranian nie jest pieskiem, który daje się łatwo szkolić i często miewa swoje zdanie, nie zawsze zgodne ze zdaniem właściciela.Szpice są dobrymi psami do towarzystwa oraz czujnymi-stróżami, bystrymi, bardzo przywiązanymi do swojego pana. Są dość samodzielne i może nieco hałaśliwe.
 Ze względu na wielkość Pomeraniana raczej nie polecałabym go do rodzin z małymi dziećmi (dzieci nieumyślnie mogą zrobić krzywdę psiakowi).Ich obfita szata składa się z gęstego, miękkiego podszerstka i długiego, prostego i nastroszonego włosa okrywowego.
Obok tzw. kolorów klasycznych:
-pomarańczowego,
-białego,
-czarnego i wilczastego,
dopuszczalne są wszelakie maści jednolite, podpalane i łaciate.
                                                                                                                    Wera

Ogar polski

Dane ogólne:
Długość życia: 11-14 lat
Pies wzrost: 60-65 cm
Pies waga: 35-45 kg
Suka wzrost: 56-60 cm
Suka waga: 28-36 kg

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: przeciętne
-pielęgnacja sierści: łatwa
-aktywność fizyczna: przeciętna
-tolerancja innych zwierząt
-przyjazny dziecku

Ogar polski:

Psy gończe znane były już w starożytności. Powszechnie uważa się, że przodkami obecnych ras psów gończych, do których należą ogary polskie. Wyspecjalizowane są w polowaniach na różną zwierzynę, którą tropią i głosem naprowadzają myśliwego na jej trop. Pierwsze wzmianki w Polsce o łowach z psami znajdujemy u Galla Anonima. Do czasów Władysława Jagiełły prawo do polowania z psami miał wyłącznie król. Za czasów Piastów i Jagiellonów polowania odbywały się z wielką ilością psów. Z opisu wynika, że były to psy średniego wzrostu, mocnej budowy, z głową średniej wielkości, wydłużonej i tępo uciętej kufie, o grubych i obwisłych faflach, obfitej skórze na głowie i szyi i uszach dość długich, u dołu zaokrąglonych, szerokich, wiszących, przylegających do głowy. Szyję miały grubą z luźnym podgardlem, klatkę piersiową głęboką i pojemną. Grzbiet długi, mocny. Kończyny mocne, suche i proste. Ogon wiszący, lekko zgięty. Sierść krótka, gruba, przylegająca, nieco dłuższa pod brzuchem i na dolnej stronie ogona. Umaszczenie czarno-brązowe podpalane z białymi znaczeniami na palcach i podgardlu. Jest psem spokojnym, zrównoważonym o wybitnym węchu oraz doskonałym zmyśle orientacji w terenie. Odporny na trudne warunki terenowe i zmienne warunki atmosferyczne.Mimo tych wybitnych cech psa myśliwskiego ogar polski stał się ostatnio doskonałym psem rodzinnym. Jest łatwy w utrzymaniu, przywiązany do domowników i nieufny wobec obcych.

                                                                                         Pati

Owczarek niemiecki

Dane ogólne:
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 60-65 cm
Pies waga: 35-40 kg
Suka wzrost: 55-60 cm
Suka waga: 25-30 kg




  
Cechy rasy:
-aktywność fizyczna: wysoka
-pielęgnacja sierści: łatwa
-koszty utrzymania: przeciętne
-tolerancja innych zwierząt
-przyjazny dziecku
-dobry stróż

Owczarek niemiecki:

Rasa Owczarek niemiecki jest stosunkowo młoda liczy niewiele ponad sto lat, a osiągnęła na świecie ogromną popularność. Zawdzięcza ją swoimi licznymi zaletami takimi jak: piękno, elegancja i harmonijna budowa, pełen napięcia wyraz, elegancki sposób poruszania się, wytrzymałość. Znajduje szerokie zastosowanie jako pies służbowy w policji, służbach granicznych, służbach celnych doskonale spisuje się jako przewodnik osób niewidomych, a przede wszystkim, jest doskonałym stróżem dobytku człowieka jego obrońca i towarzyszem życia. Obydwie odmiany posiadają cenne cechy czujność, opiekuńczości, odwagę, karność, chęć uczenia się, dzięki którym stały się doskonałym pomocnikiem człowieka. Owczarek niemiecki hodowany jest w kilku kolorach szaty. Najbardziej popularny to czarno podpalany, wilczasty i czarny. Uważam, że jest to pies dla każdego, polecałabym go do domów z małymi dziećmi, ludziom starszym, ludziom nabywającym Owczarka niemieckiego jako swojego pierwszego psa. Pies ten bardzo szybko dostosowuje się do określonych warunków i nie stwarza zagrożenia w swoim otoczeniu. Niemniej jednak swoją postawą, nieproszonych gości potrafi trzymać na dystans.

                                                                                                             Wera

Cocker spaniel angielski

Dane ogólne:
Długość życia: 10-12 lat
Pies wzrost: 39-41 cm
Pies waga: 12-15 kg
Suka wzrost: 38-39 cm
Suka waga: 12-15 kg

Cechy rasy:

-aktywność fizyczna: przeciętna
-pielęgnacja sierści: średnia
-koszty utrzymania: przeciętne
-tolerancja innych zwierząt

Cocker spaniel angielski:

 Cocker spaniel angielski, to niewielki, zgrabny, radosny pies myśliwski, o pięknej głowie z długimi uszami i wyrazistymi oczami. Stworzony został do pomocy myśliwemu w wypłaszaniu z zarośli ptactwa i drobnej zwierzyny , oraz aportowania postrzałków z wody. Dziś jest to przede wszystkim uroczy pies wystawowy i do towarzystwa, lecz nie wolno zapominać o jego wrodzonej pasji łowieckiej. Cocker z natury jest wesoły, łagodny i niehałaśliwy. Doskonale znosi podróże. Jest czysty, bardzo inteligentny i nadzwyczaj szybko się uczy. W mieszkaniu zajmuje mało miejsca, nie bywa uciążliwy; zaszyje się w kąt, tak, że jego obecność jest mało odczuwalna; jednak gdy tylko go przywołamy, momentalnie jest przy nas, radośnie merdając ogonkiem, co jest dla tej rasy charakterystyczne i szczególnie ważne np. przy ringowej prezentacji na wystawie. Na spacerach cocker z wielkim upodobaniem buszuje w zaroślach,jest wulkanem energii, pełen inwencji i temperamentu. Chyba żadna rasa nie posiada tyle różnorodnych kolorystycznych odmian, co cocker spaniel angielski.

                                                                                                                Wera

Beagle

Dane ogólne:
Długość życia: 12-17 lat
Pies wzrost: 33-40 cm
Pies waga: 12-15 kg
Suka wzrost: 33-40 cm
Suka waga: 10-13

Cechy rasy:
-koszty utrzymania: niskie
-aktywność fizyczna: wysoka
-pielęgnacja sierści: łatwa
-tolerancja innych zwierząt

Beagle:

Beagle jest inteligentnym przedstawicielem psów myśliwskich – gończych. Pochodzi z Anglii. Psy tej rasy wyhodowano w VIII wieku po to, aby samodzielnie wyszukiwały i tropiły zwierzęta w lesie. Nie znoszą samotności i nieróbstwa. Beagle można polecić osobom dojrzałym, które kochają psy, mają dla nich dużo czasu i cierpliwości. Optymalne warunki, to domek jednorodzinny z dobrze ogrodzoną działką, gdzie zawsze ktoś jest. To nie jest rasa dla zapracowanej rodziny z małym dzieckiem, mieszkającej w centrum miasta. Beagle nie mogą nic nie robić. Nie powinno się ich zostawiać samych w domu, który nie ma wyjścia na ogród. Beagle jest piękny. Uroczy, wesoły, wdzięczny, pogodny, zawadiacki, odważny, inteligentny, do tego niewysoki, o krótkiej sierści i rozumnym spojrzeniu. Beagle nie wymaga skomplikowanych zabiegów, tym niemniej staranna pielęgnacja i co najważniejsze regularne, codzienne ćwiczenia (co najmniej jedna godzina dziennie) są nieodzowne dla zdrowia i dobrego samopoczucia psa. Beagle lubią domowy komfort i poświęcaną mu uwagę, są najszczęśliwsze gdy mieszkają w domu razem ze „swoją" rodziną.

                                                                                                                                Wera

Chart perski (saluki)

Dane ogólne:
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 58-71 cm
Pies waga: 20-27 kg
Suka wzrost: proporcjonalnie mniejsza
Suka waga: proporcjonalnie mniejsza

Cechy rasy:
-aktywność fizyczna: wysoka
-koszty utrzymania: przeciętne
-pielęgnacja sierści: łatwa
-charakter układów z właścicielem

                                                            Opis rasy


Chart perski saluki należy do najstarszych przedstawicieli chartów orientalnych Bliskiego Wschodu. Obszar jego występowania był rozległy od Półwyspu Arabskiego po Indie, Afrykę Zachodnią, Afganistan i Syberie. Saluki używane bywały do polowania na zające, lisy i gazele, są wytrzymałe - dobrze wytrenowany saluk wg Arabów na pustyni osiągają szybkość do 80km/h. Saluki nie jest psem dla każdego. Są nieufne wobec obcych, niezależne, bystre. Łączy je duża więź z właścicielem. Nie nadaje się na stróża.
Wymaga bliskości człowieka i stałego nadzoru zwłaszcza na spacerach na otwartych przestrzeniach (jak się wystraszy pędzi przed siebie, znając drogę potrafi podjąć decyzje i wrócić do domu). Może mieszkać w bloku ale musi mieć możliwość swobodnego biegania. Nie szczeka niepotrzebnie. Pozostawiony długo bez opieki potrafi być niegrzeczny.Uwielbia zabawy z biegiem i chwytaniem, ma skłonności do ścigania innych psów, kotów, ptaków, stopniując poziom agresji.Chart perski saluki należy do najstarszych przedstawicieli chartów orientalnych Bliskiego Wschodu. Obszar jego występowania był rozległy od Półwyspu Arabskiego po Indie, Afrykę Zachodnią, Afganistan i Syberie. Saluki używane bywały do polowania na zające, lisy i gazele, są wytrzymałe - dobrze wytrenowany saluk wg Arabów na pustyni osiągają szybkość do 80 km/godz. Do Europy zostały sprowadzone w XVIII wieku. Początki hodowli saluki to Wielka Brytania, Niemcy, Skandynawia, USA..... W Polsce pierwsze egzemplarze zostały sprowadzone w latach siedemdziesiątych z Holandii (Gamara's), Niemiec (Al Dschinn) i byłej Czechosłowacji (z Farsistanu).
Saluki jest pod każdym względem psem przystosowanym do zdobywania dzikiej zwierzyny. Sylwetka jego została ukształtowana przez naturę, tysiące lat temu polowały na zwierzęta roślinożerne i chroniły skąpą florę stepów i pustyni.
Beduini do dzisiaj hodują saluki.
Ich budowa i wytrzymałość mogą się nieco zmieniać w zależności od terenów z jakich pochodzą oraz od staranności hodowli ale typ psa pozostaje wszędzie taki sam.
W północnych górzystych terenach jest nieco większy i mocniejszy w budowie o bogatszej szacie, jest szybszy i bardziej wytrzymały niż saluki w południowych pustynnych rejonach, gdzie klimat jest bardziej męczący.
Saluki nie jest psem dla każdego. Są nieufne wobec obcych, niezależne, bystre. Łączy je duża więź z właścicielem. Nie nadaje się na stróża.
Wymaga bliskości człowieka i stałego nadzoru zwłaszcza na spacerach na otwartych przestrzeniach (jak się wystraszy pędzi przed siebie, znając drogę potrafi podjąć decyzje i wrócić do domu) .
Może mieszkać w bloku ale musi mieć możliwość swobodnego wybiegania, na terenie bezpiecznym tzn. boisko ze względów bezpieczeństwa.
Nie szczeka niepotrzebnie. Pozostawiony długo bez opieki potrafi być niegrzeczny. Wybiegany będzie w domu spokojny i będzie wylegiwał się jak kot. Lubi czuć naszą obecność w pobliżu, toteż niepostrzeżenie wędruje za nami kiedy zajmujemy się swoimi sprawami.
Jeżeli nie masz cierpliwości i czasu dla saluka nie decyduj się na wymagającego przyjaciela.
Jednak dostosowując swój styl do saluki będziemy mieć wiernego, oddanego i czystego saluka w domu.
Mając ogród nie liczmy, że można pozostawić saluka bez opieki na wiele godzin. Saluk potrafi zrobić w ogrodzie duże jamy w które sam się cały zmieści, z nudów może zrobić podkop lub przesadzić płot. Od samego początku tzn 2-3 miesiąca jak dziecko musi być uczony i prowadzony aby zapoznał się z innymi psami i zwierzętami. Jako szczeniak będzie szukał w nas oparcia dorastając może się usamodzielnić lub stać się lękliwy, jeżeli edukacja nie pójdzie we wlaściwym kierunku.
Ma niezależną psychikę, przypomina w zachowaniu kota. Będąc łowcą zwykle sam decyduje o wszystkim, potrafi odrzucić polecenia powrotu ( nie będzie przynosić patyków, zabawą z piłką szybko się znudzi). Chciaż wśród nich są karne saluki, jednak wymagają więcej pracy i zrozumienia.
Uwielbia zabawy z biegiem i chwytaniem, ma skłonności do ścigania innych psów, kotów, ptaków, stopniując poziom agresji. Najlepiej czuje się w towarzystwie innych saluk, w zabawach często narzuca swój styl zabaw, czyli ściganie. Unika psów o muskularnej mocnej budowie.
Doskonałe są dla niego terenowe biegi typu coursing za wabikiem.

                                                                                        Pati

Pirenejski pies górski

           Dane ogólne:          
           Długość życia: 10-12 lat
           Pies wzrost: 70-80 cm
           Pies waga: ok 60 kg
           Suka wzrost: 65-75 cm
           Suka waga: ok 45 kg





Cechy rasy:
-aktywność fizyczna: Przeciętna
-koszty utrzymania: Przeciętne
-pielęgnacja sierści: Średnia
-przyjazny dziecku
-tolerancja innych zwierząt
-dobry stróż

                                                           Opis rasy

Wygląd dorosłego osobnika pirenejskiego psa górskiego, szczególnie samca, jest imponujący jednak to nic w porównaniu z wyglądem szczenięcia – puchate, białe lub prawie białe kulki z ciemnymi oczyma i czarnymi nosami budzą niekłamany zachwyt i poruszają najgłębsze ludzkie uczucia.Prawdziwym wyzwaniem bywa okres linienia, szczególnie wiosennego. Dlatego też właściciel pirenejczyka nie może być fanatykiem czystości ponad wszystko. Musi nauczyć się żyć z tym, że jego pies pozostawia wszędzie kępki włosa. W Pirenejach hodowcy starannie zbierają wyczesane włosy, przędą je i wyrabiają z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry.
Gęsta, podwójna szata sprawia także to, że pirenejczyk w zasadzie nic sobie nie robi z surowego klimatu i zdecydowanie, zwłaszcza zimą, woli mieszkać na dworze niż w domu. Kocha zimę i śnieg, w którym uwielbia wykopywać sobie głębokie jamy lub po prostu w nim baraszkować jak małe szczenię.Bez wątpienia jedną z największych i najbardziej rzucających się w oczy zewnętrzną cechą charakteryzującą pirenejczyka jest jego niezaprzeczalna uroda – potężny, silny, majestatyczny pies o królewsko pięknej w swym wyrazie i ekspresji głowie, o spojrzeniu, które jest jedyne w swoim rodzaju. Lagrange określił to następującymi słowami „jedynie czysta rasa posiada ten czarujący, prawie niemożliwy do określenia wyraz oczu, odległy a jednocześnie pieszczotliwy, myślący i odrobinę smutny. Gdy patrzysz w te oczy siła moralna psów przenika twą duszę”.
Także podwójna, lśniąco biała szata standardowo wzbudza zachwyt. Prócz tego, że jest piękna jest także stosunkowo prosta w utrzymaniu – wystarczy regularne szczotkowanie raz na tydzień. Jednak by zajaśniała pełnym swym blaskiem od czasu do czasu niezbędna jest kąpiel i tu rodzą się dwa problemy. Po pierwsze do kąpieli musimy psa przyzwyczajać już od szczenięcia, a po drugie zdecydowanie wymaga używania kosmetyków z górnej półki, by była prawdziwą ozdobą. Egzemplarze wystawowe są praktycznie rzecz biorąc kąpane przed każdą wystawą, a wysuszenie psa tych gabarytów i o tak długiej i gęstej sierści i podszerstku, bez posiadania profesjonalnego sprzętu, to zajęcie na parę godzin.
Prawdziwym wyzwaniem bywa okres linienia, szczególnie wiosennego. Dlatego też właściciel pirenejczyka nie może być fanatykiem czystości ponad wszystko. Musi nauczyć się żyć z tym, że jego pies pozostawia wszędzie kępki włosa. W Pirenejach hodowcy starannie zbierają wyczesane włosy, przędą je i wyrabiają z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry.
Gęsta, podwójna szata sprawia także to, że pirenejczyk w zasadzie nic sobie nie robi z surowego klimatu i zdecydowanie, zwłaszcza zimą, woli mieszkać na dworze niż w domu. Kocha zimę i śnieg, w którym uwielbia wykopywać sobie głębokie jamy lub po prostu w nim baraszkować jak małe szczenię.
Ale oczywiście zewnętrzne piękno nie jest wystarczające samo w sobie, musi być uzupełnione innymi przymiotami, których patou ma całkiem sporo.
ZDROWIE
Pirenejski pies górski jest psem bardzo odpornym, a jako rasa nie jest dotknięty żadnymi schorzeniami genetycznymi. Jako pies olbrzymi i ciężki miewa jednak kłopoty związane ze swymi rozmiarami; przede wszystkim natury stawowo-kostnej. Dysplazja biodrowa występuje w tej rasie nieco rzadziej niż u innych potężnych psów, ale wystarczająco często, by brać ją pod uwagę, zarówno wybierając szczenię, jak i odchowując je: przekarmione, ciężkie szczenię ma duże szanse na kłopoty z aparatem ruchu. W młodości psa pamiętać trzeba szczególnie o odpowiedniej porcji witamin i preparatów mineralnych, ułatwiających właściwy wzrost kości a także zapewnić szczenięciu wysokogatunkową i dobrze zbilansowaną karmę, gwarantującą prawidłowy przyrost masy mięśniowej. Po zakończeniu intensywnego okresu wzrostu, który trwa mniej więcej do zakończenia pierwszego roku życia, jego potrzeby żywieniowe zmniejszają się, a często ulubionym przysmakiem, wzorem przodków, są wszelkiego rodzaju produkty mleczne. Dysplazja jako choroba genetyczna powinna także niejako „zmuszać” przyszłych właścicieli do dokładnego sprawdzenia zdrowia rodziców pod tym względem. Wprawdzie przepisy naszego kraju nie wymagają badania tej rasy pod kątem dysplazji, ale żaden odpowiedzialny hodowca tego nie zaniecha.
INTELIGENCJA I INSTYNKT OCHRONY
Wielki pirenejczyk (dosłowne tłumaczenie angielskiej nazwy Great Pyrenees) jest obdarzony także wielką inteligencją. Uczy się szybko i łatwo, a proces ten zachodzi tym prędzej, im więcej stosujemy nagród i pochwał. Jednak należy porzucić myśl o wyszkoleniu typowym dla np. owczarka niemieckiego. Patou musi widzieć sens wykonywanych przez siebie czynności.
Są bardzo czujne, ale spokojne w swej naturze, co także wynika z ich podstawowego zajęcia wykonywanego w przeszłości. Nie jest więc psem o nadmiernej aktywności ruchowej. Jednak nie należy mylić ogromnego spokoju wewnętrznego, wynikającego z pewności siebie i poczucia siły, z łagodnością czy powolnością. Pirenejczyk był i jest strażnikiem stad a nie psem typowo pasterskim. Tak jak przed wiekami znajdował sobie jakieś podwyższenie terenu by z niego obserwować pasące się owce i wypatrywać potencjalnych drapieżników, tak dziś znajduje sobie na terenie, który chroni, punkt strategiczny, skąd najlepiej widzi swoje „królestwo”. Jeden podejrzany szelest sprawia, że jeszcze przed momentem śpiący kłębek wełny zmienia się w naprawdę groźnego i gotowego do natychmiastowej interwencji psa obrończego. Bywa z reguły cięty, ale nie agresywny (wyjątek mogą stanowić tu psy wywodzące się z linii typowo pracujących) i posiada genialną zdolność odróżniania zagrożenia prawdziwego od potencjalnego. Nie atakuje na oślep dając przedtem wyraźne sygnały ostrzegawcze swym niskim, basowym głosem. Zaproszonych gości traktuje dosyć grzecznie, choć nie nadmiernie przyjaźnie i przez cały czas wizyty nie spuszcza z nich czujnego spojrzenia. Ze swoją ludzką rodziną nawiązuje bardzo bliski stosunek emocjonalny i jest jej oddany całym sercem, zawsze gotów do stanięcia w jej obronie. Jednak należy zawsze pamiętać o tym, że gdy zostanie sprowokowany do ataku lub obrony, wtedy jest bezlitosny dla przeciwników. Przystąpi do walki bez chwili wahania i bez oszczędzania się, bo jest to rasa, która nie zna uczucia strachu. Jeśli masz złe zamiary lepiej omijaj dom pirenejczyka!
Z reguły posiada także wspaniały kontakt z dziećmi, wykazując w stosunku do nich wielką łagodność i cierpliwość. I jest to cecha niejako zapisana w jego genach a nie uwarunkowana np. życiem w domu, w którym są dzieci. W Stanach Zjednoczonych psy te bardzo często wykorzystywane są w dogoterapii. Zdarza się, że niektóre suki traktują dzieci jak własne szczenięta, które próbują wychowywać i uczyć „dobrych manier”, ale nigdy nie są w stosunku do nich agresywne. Znana miłośniczka pirenejczyków – Mary W. Crane – tak określa stosunek patou i dziecka: „Jeśli dostatecznie wcześnie nauczysz swoje dzieci, by nie drażniły psa ciągnąc go za ogon, budząc ze słodkiej drzemki poprzez wskakiwanie na jego grzbiet, ciągnąc i szczypiąc jego uszy, wykradając mu jedzenie z miski – twój pirenejczyk będzie bezpieczny i przeżyje. Jednak dzieci nie są tak łatwe do wychowania jak pirenejczyki”.
Swój instynkt ochrony rozciąga często na wszelkie małe zwierzęta domowe – koty, króliki, jagnięta – żyjąc z nimi w zgodzie. Jednakże już współistnienie z drugim równie silnym i dominującym psem, może nastręczać kłopotów.

                                                                                                                                   Pati

Mops to mój ulubiony

                            Mops

Dane ogólne
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: -
Pies waga: 6,3 - 8,1kg
Suka wzrost: -
Suka waga: 6,3 - 8,1kg





Cechy rasy:

-pielęgnacja sierści: Łatwa
-aktywność fizyczna: Niska
-koszty utrzymania: Niskie

Mops to dziwna rasa, która przez wieki towarzyszy człowiekowi. Obecność mopsa w Polsce została udokumentowana w początkach XVIII wieku. Mops jest typowym psem do towarzystwa. To mały, niezmiernie towarzyski piesek. Kocha cały świat i wszystkich wokoło siebie. Mops jest pozytywnie nastawiony do całego świata. Dlatego jest wspaniałym kompanem dla każdego , zarówno dla dzieci jak i dla innych zwierząt.



                                                                                                                       Wera

Akita

Dane ogólne:
Długość życia: 12-15 lat
Pies wzrost: 64-70 cm
Pies waga: 30-40 kg
Suka wzrost: 58-64 cm
Suka waga: 22-30 cm

Cechy rasy:
-pielęgnacja sierści: łatwa
-koszty utrzymania: przeciętne
-aktywność fizyczna: przeciętna
-dobry stróż
-charakter układów z właścicielem

Akita:

Jeszcze bardziej niż wygląd akity zafascynować może jego charakter. Wiemy już ,ze był psem myśliwskim, że był także psem bojowym, że był obrońcą i stróżem z silnym instynktem terytorialnym i olbrzymią nieufnością do wszystkich istot spoza swojego stada. Wiemy także, że bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, szczególnie zaś do jednej osoby, której przewodnictwo potrafi bezwarunkowo zaakceptować . Trudno opisać wszelkie meandry charakteru akity w paru zdaniach. Generalnie jest to pies, o którym można śmiało stwierdzić, iż jest warunkowo udomowionym wilkiem. Dlaczego? Otóż żadne najbardziej "aksamitne" warunki, trwające wiele lat nie przekreślą w akicie umiejętności przystosowawczych, umiejętności łowczych, czy instynktu ochrony swojego terytorium przed intruzami - akita spędzi kilka lat na życiu "kanapowym" a kiedy tylko nadarzy się okazja - zapoluje, choć nigdy tego dotąd nie zrobił (wiele dzikich zwierząt w niewoli zatraca instynkty łowcze, albo zatraca możliwości fizyczne i nie ma kondycji potrzebnej do upolowania zwierzęcia). Akita zawsze będzie miał instynkt pilnowania swego terytorium. Jego terytorium to będzie także auto, czy jakiekolwiek miejsce, gdzie jego stado będzie przebywało choćby przez chwilę. Akita nie jest psem, który szczeka bez potrzeby, potrafi przyzwyczaić się do dużego ruchu przechodniów obok swojego podwórka, jednak jeśli jakaś osoba zwolni, zacznie się rozglądać lub czekając na kogoś chodzić tam i z powrotem, akita natychmiast zacznie go bacznie obserwować, wszelkie dla niego podejrzane czyjeś zachowanie obwieści szczekaniem. Jeszcze bardziej niż wygląd akity zafascynować może jego charakter. Wiemy już ,ze był psem myśliwskim, że był także psem bojowym, że był obrońcą i stróżem z silnym instynktem terytorialnym i olbrzymią nieufnością do wszystkich istot spoza swojego stada. Wiemy także, że bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, szczególnie zaś do jednej osoby, której przewodnictwo potrafi bezwarunkowo zaakceptować.Trudno opisać wszelkie meandry charakteru akity w paru zdaniach. Generalnie jest to pies, o którym można śmiało stwierdzić, iż jest warunkowo udomowionym wilkiem. Dlaczego? Otóż żadne najbardziej "aksamitne" warunki, trwające wiele lat nie przekreślą w akicie umiejętności przystosowawczych, umiejętności łowczych, czy instynktu ochrony swojego terytorium przed intruzami - akita spędzi kilka lat na życiu "kanapowym" a kiedy tylko nadarzy się okazja - zapoluje, choć nigdy tego dotąd nie zrobił (wiele dzikich zwierząt w niewoli zatraca instynkty łowcze, albo zatraca możliwości fizyczne i nie ma kondycji potrzebnej do upolowania zwierzęcia).
Akita zawsze będzie miał instynkt pilnowania swego terytorium. Jego terytorium to będzie także auto, czy jakiekolwiek miejsce, gdzie jego stado będzie przebywało choćby przez chwilę. Akita nie jest psem, który szczeka bez potrzeby, potrafi przyzwyczaić się do dużego ruchu przechodniów obok swojego podwórka, jednak jeśli jakaś osoba zwolni, zacznie się rozglądać lub czekając na kogoś chodzić tam i z powrotem, akita natychmiast zacznie go bacznie obserwować, wszelkie dla niego podejrzane czyjeś zachowanie obwieści szczekaniem.Jako szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach, czy wobec nowo poznanych osób, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można równocześnie z tym użyć słownej reprymendy, np. nie ruszaj i to wystarcza małemu akicie by więcej nie próbował np. brać do pyszczka i podgryzać niedozwolonych przedmiotów. Dobrze też zaraz po takim skarceniu dać mu jego zabawkę (akita powinien mieć liczne zabawki "akcesoria" i szybko nauczy się używać swoich rzeczy i nie będzie niszczył tych, które przynależą człowiekowi). W przyszłości wystarczy słowna reprymenda na jakieś niepożądane zachowanie wydana stanowczym głosem. Bardzo istotne jest by zdawać sobie sprawę, "czym skorupka za młodu..". Niedopuszczalne jest wieczne stosowanie do szczeniaka "ciućkania" i rozczulania się nad wszystkim i co chwilę żałowania pieska oraz nagradzania i wybuchów radości tylko na jego szczenięce zachowania. Od malca od akity już trzeba wiele wymagać, stawiać mu różne zadania i chwalić, kiedy je wykona dobrze. Akita może być wspaniałym towarzyszem człowieka i przyjacielem całej rodziny, może wspaniale znosić towarzystwo obcych dla niego ludzi, naszych znajomych, a nawet tych, których dopiero poznajemy. Akita może zachowywać się bardzo dostojnie w towarzystwie obcych psów i nie zaczepiać ich do ataku, może zaprzyjaźnić się z wieloma innymi, obcymi mu nawet psami, może żyć w wielkiej komitywie z kotem, a także z wszystkimi zwierzakami, które odpowiednio mu przedstawimy, może być niezwykle tolerancyjny i delikatny wobec nawet malutkich dzieci, a z większymi bawić się bez uczynienia im krzywdy. Trzeba tylko umieć go dobrze wychować, a podstawą dobrego wychowania akity jest znać podstawy behawioryzmu i samemu umieć jasno, czytelnie przekazać akicie tę wiedzę.

                                                                                                    Pati